Przegląd argumentów na pochwycenie przed uciskiem (cz. 1)
Dr Mark Hitchcock
Czas pochwycenia jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych i często dyskutowanych zagadnień w eschatologii. Biblia naucza, że w pewnym momencie w przyszłości przyjdzie Jezus, a ciała wszystkich zmarłych wierzących wieku kościoła zmartwychwstaną, a wszyscy żyjący wierzący zostaną porwani na spotkanie z Panem w powietrzu. Większość chrześcijan zgadza się z prawdą o pochwyceniu, ale to nie jest prawdą, jeśli chodzi o jego czas. Mówiąc prosto, kluczową kwestią jest to: czy kościół przejdzie przez część czy wszystkie z siedmioletniego ucisku, zanim nastąpi porwanie? Albo inaczej – kiedy wierzący będą zabrani?
To pytanie jest czymś więcej niż tylko teologiczną debatą. W zależności od tego, który pogląd jest biblijny, stawka jest bardzo duża. Pomyśl o tym. Jeśli pochwycenie nastąpi za naszego życia, twoja przyszłość będzie bardzo różna w zależności od tego, który z tych poglądów jest słuszny. Czy będziesz tutaj, aby zobaczyć Antychrysta? Czy będziesz zmuszony wybrać, czy chcesz przyjąć jego znak na prawą rękę, czy na czoło? Czy będziesz świadkiem rzezi gniewu Bożego wylanego na cały świat? A może będziesz w tym czasie w niebie, doświadczając chwalebnej społeczności i intymności z Barankiem i Jego owcami? Czy ty i ja nie będziemy tu czy może będziemy, pół, trzy czwarte czy cały ucisk? To ważne i otrzeźwiające pytanie.
W tym artykule chcę krótko przedstawić to, co moim zdaniem jest siedmioma najbardziej przekonującymi biblijnymi argumentami na poparcie stanowiska ucisku przed siedemdziesiątym tygodniem.
Miejsce Kościoła w Objawieniu
Jeśli kościół doświadczy jakiegokolwiek lub całego nadchodzącego ucisku, to naturalnie można by oczekiwać, że najbardziej dogłębna, długa i szczegółowa prezentacja ucisku będzie zawierała opis roli kościoła w tym okresie. Ale godne uwagi jest to, że w kluczowej części Biblii dotyczącej ucisku, Obj. 4-18, panuje absolutna cisza na temat Kościoła. A cisza jest ogłuszająca.
Greckie słowo oznaczające „kościół” to ekklesia. To słowo pojawia się dwadzieścia razy w Księdze Objawienia. W Ap 1–3 kościół jest wymieniany dziewiętnaście razy. Uwielbiony Pan kieruje siedem listów do siedmiu konkretnych kościołów w Azji Mniejszej: Efezu, Smyrny, Pergamonu, Tiatyry, Sardes, Filadelfii i Laodycei. W listach tych Pan udziela Kościołom szczegółowych instrukcji i napomnień. Ale potem nagle, począwszy od Objawienia 4, Jan przechodzi od dogłębnych przesłań do kościoła do całkowitego milczenia o kościele przez piętnaście rozdziałów. To niewiarygodne, ale w Objawieniu 4-18 o kościele nie wspomniano ani razu. Ta absolutna cisza jest uderzająca i niewytłumaczalna, jeśli Kościół trwa na ziemi podczas ucisku.
W Objawieniu 4:1 apostoł Jan, który jest członkiem kościoła, został powołany do nieba i przeniesiony w przyszłość w rodzaju duchowego wehikułu czasu. W kolejnych piętnastu rozdziałach z Księgi Objawienia 4-18 Jan spogląda na ziemię, gdy rozwijają się wydarzenia ucisku. Ale kościół pojawia się ponownie dopiero w rozdziale 19, gdzie jest przedstawiony jako oblubienica, pięknie ozdobiona dla swojego męża, która powraca na ziemię ze swoim chwalebnym Oblubieńcem podczas Drugiego Adwentu. To jasno wskazuje, że Oblubienica już od jakiegoś czasu jest w niebie, ponieważ „przygotowała się” (Ap 19:7).
Kościół jest następnie ponownie przywołany konkretnie słowem ekklesia w Objawieniu 22:16 po raz ostatni. Miejsce kościoła w Księdze Objawienia jest niezbitym dowodem na to, że kościół nie będzie obecny na ziemi podczas ucisku.
Użycie słowa „Kościół” w Objawieniu
Obj 1-3 – „Kościół” 19 razy; Obj 4-18 -„Kościół” 0 razy; Obj 20-22 – „Kościół” 1x (22:16)
A co ze świętymi?
Posttribulacjoniści przeciwstawiają się temu argumentowi, zauważając, że chociaż słowo kościół nie występuje w Objawieniu 4-18, to słowo „święci” (święci) występuje kilkakrotnie w Objawieniu 4-18 i jest to opis kościoła obecnego na ziemi ( Obj 13:7, 10; 16:6; 17:6; 18:24). Problem z tym argumentem polega na tym, że święci byli w Starym Testamencie, święci są dzisiaj w kościele nowotestamentowym i będą święci w przyszłym okresie ucisku. Użycie słowa święci na określenie wierzących na ziemi w okresie ucisku mówi nam, że na ziemi będą wierzący, ale nie dowodzi, że są oni wierzącymi w wieku kościoła. Święci w Objawieniu najlepiej opisani są jako święci ucisku, którzy zostaną zbawieni w okresie ucisku po pochwyceniu.
24 starszych
Posttribulatorzy wskazują dalej, że jeśli kościół nie jest obecny na ziemi podczas ucisku, to musi być w niebie. Następnie zadają pytanie: „Jakie dowody znajdują się w Objawieniu, że kościół jest w niebie podczas ucisku?” Czy wierzący w pochwycenie przed uciskiem mają jakiekolwiek dowody na to, że kościół jest w tym czasie w niebie?
Wierzę, że w Objawieniu 4-19 kościół jest określany dwanaście razy terminem „dwudziestu czterech starszych” (Ap 4:4,10; 5:5,6,8,11,14; 7:11,13; 11). :16; 14:3; 19:4). Istnieją cztery główne poglądy dotyczące tożsamości 24 starszych: 1) istoty anielskie, 2) Izrael, 3) kościół i 4) wszystkich odkupionych – Izrael i kościół. Wierzę, że starsi reprezentują kościół.[1] Zakładając, że ten pogląd jest słuszny, gdzie są ci starsi w Objawieniu 4—19? Czy na ziemi przygotowują się na ucisk? Nie! Są w niebie, czcząc Tego, który zasiada na tronie i Baranka. Od pierwszej wzmianki w Księdze Objawienia 4:4, 24 starszych jest w niebie, osądzonych, nagrodzonych i zasiadających na tronie. Jeśli starsi reprezentują kościół, jest to kolejna wskazówka, że kościół musi zostać pochwycony do nieba, zanim nastąpi pierwszy sąd ucisku w Objawieniu 6:1.
Jedynym miejscem, w którym znajduje się kościół w Objawieniu 4-19, jest niebo, jako dwudziestu czterech starszych siedzących na tronach, ubranych na biało, ukoronowanych koronami wielbiącymi Baranka (Ap 4:4,10; 5:5, 6). , 8, 11, 14).
Porwanie a powrót
Niektórzy badacze proroctw biblijnych stanowczo sprzeciwiają się poglądowi, że pochwycenie kościoła i powrót lub powtórne przyjście Chrystusa są odrębnymi wydarzeniami, które dzieli co najmniej siedem lat. Twierdzą, że to naucza o dwóch przyszłych przyjściach Chrystusa, podczas gdy Biblia przedstawia tylko jedno wydarzenie.
Jednak Nowy Testament naucza, że Chrystus przyjdzie po Swój kościół, aby odprowadzić go do Domu Swojego Ojca (Jana 14:3). Naucza również, że przyjdzie ze Swoimi świętymi, kiedy zejdzie z nieba, aby sądzić Swoich wrogów i ustanowić Swoje chwalebne tysiącletnie królestwo na ziemi (Za 14,5; Ap 19,14). Postrzegam to jako jedno przyjście, które nastąpi w dwóch odrębnych fazach lub etapach oddzielonych co najmniej siedmioma latami.
Wyraźne różnice między tymi dwiema fazami przyjścia Chrystusa są z powodzeniem harmonizowane przez pogląd przed-plemienny, podczas gdy inne poglądy dotyczące czasu pochwycenia nie są w stanie pogodzić tych różnic. Oto niektóre z głównych wersetów opisujących te dwa etapy przyszłego przyjścia Chrystusa.
Porwanie: Jana 14:1-3; Rzymian 8:19; 1 Koryntian 1:7-8; 15:51-53; 16:22; Filipian 3:20-21; 4:5; Kolosan 3:4; 1 Tesaloniczan 1:10; 2:19: 4:13-18; 5:9, 23; 2 Tesaloniczan 2:1, 3; 1 Tymoteusza 6:14; 2 Tymoteusza 4:1, 8; Tytusa 2:13; Hebrajczyków 9:28; Jakuba 5:7-9; 1 Piotra 1:7, 13; 5:4; 1 Jana 2:28 — 3:2; Judy 21; Objawienie 2:15; 3:1
Drugie przyjście: Daniela 2:44-45; 7:9-14; 12:1-3; Zachariasza 12:10; 14:1-15; Mateusza 13:41; 24:27-31; 26:64; Marka 13:14-27; 14:62; Łukasza 17:20-37; 21:25-28; Dz 1:9-11; 3:19-21; 1 Tesaloniczan 3:13; 2 Tesaloniczan 1:6-10; 2:8; 1 Piotra 4:12-13; 2 Piotra 3:1-14; Judy 14-15; Objawienie 1:7; 19:11-20:6; 22:7, 12, 20
Jedynym pewnym sposobem pełnego rozwiązania tego problemu jest zestawienie tego, co Biblia mówi o tych wydarzeniach obok siebie, aby sprawdzić, czy opisują to samo zdarzenie.
Pochwycenie / Powrót (drugie przyjście)
Chrystus unosi się w powietrzu (1 Tes 4:16-17) / Chrystus przychodzi na ziemię (Za 14:4)
Chrystus przychodzi po swoich świętych (1 Tes 4:16-17) / Chrystus przyszedł ze swoimi świętymi (1 Tes 3:13; Judy 14)
Wierzący opuszczają ziemię (1 Tes 4:16-17) / Niewierzący zostają zabrani (Mt 24:37-41)
Chrystus zabiera Swoją Oblubienicę / Chrystus przychodzi ze Swoją Oblubienicą
Chrystus zbiera swoich (1 Tes 4:16-17) / Aniołowie gromadzą wybranych (Mt 24:31)
Chrystus przychodzi po nagrodę (1 Tes 4:17) / Chrystus przychodzi sądzić (Mt 25:31-46)
Nie w Starym Testamencie (1 Kor 15:51) / Często przepowiadane w Starym Testamencie
Nie ma żadnych znaków. To może mieć miejsce w każdej chwili. / Zapowiadany przez wiele znaków (Mt 24:4-29)
To czas błogosławieństwa i pociechy (1 Tes 4:18) / To czas zniszczenia i sądu (2 Tes 2:8-12)
Dotyczy tylko wierzących (J 14,1-3;1 Kor 15,51-55; 1 Tes 4:13-18) / Obejmuje Izrael i narody pogańskie (Mt 24:1-25:46)
Pojawi się za chwilę, w czasie potrzebnym do mrugnięcia.
Tylko zbawieni ujrzą Pana (1 Kor 15:51-52) / będzie to widoczne dla całego świata (Mt 24:27; Ap 1:7)
Rozpoczyna się ucisk / Początek tysiąclecia
Chrystus przychodzi jako jasna gwiazda poranna (Ap 22:16) / Chrystus przychodzi jako słońce sprawiedliwości (Mal 4:2)
John Walvoord podsumwuje, że te „kontrasty powinny pokazać, że przeniesienie kościoła jest wydarzeniem zupełnie innym w charakterze i czasie od powrotu Pana, aby ustanowić Jego królestwo, i potwierdza wniosek, że pochwycenie ma miejsce przed uciskiem. Oba wydarzenia wspominają o chmurach symbolizujących niebiańską rolę w obu, ale inne różnice pokazują, że są to dwa różne wydarzenia.”
Podczas pochwycenia Pan przychodzi po Swoich świętych (1 Tes 4:16); podczas Drugiego Przyjścia Pan przychodzi ze swoimi świętymi (1 Tes 3:13). Podczas Porwania Pan przychodzi tylko po wierzących, ale Jego powrót na ziemię wpłynie na wszystkich ludzi. Pochwycenie jest wydarzeniem przeniesienia/zmartwychwstania; Drugie Przyjście nie jest. Podczas pochwycenia Pan zabiera wierzących z ziemi do nieba „do domu Ojca” (Ew. Jana 14:3). Podczas Drugiego Przyjścia wierzący wracają z nieba na ziemię (Mt 24:30). Pochwycenie może mieć miejsce w każdej chwili, nie poprzedzają go żadne znaki; podczas gdy Drugie Przyjście będzie poprzedzone wszelkiego rodzaju znakami (Mt 24:1-29). To samo wydarzenie nie może logicznie być jednocześnie bez znaków, a jednocześnie zapowiadane przez liczne znaki. To jest sprzeczne. Najlepsza harmonizacja tych dwóch różnych wydarzeń wspiera pochylnie przed uciskiem (które jest pozbawione znaków i może nastąpić w każdej chwili), podczas gdy wiele wydarzeń mających miejsce podczas Ucisku najlepiej rozumieć jako znaki prowadzące do Drugiego Przyjścia.
Wniosek
Chociaż zarówno pochwycenie, jak i powrót opisują przyjście Pana, te dramatyczne różnice wymagają, aby opisywały dwa bardzo wyjątkowe wydarzenia w dwóch różnych momentach. Po prostu niemożliwe jest połączenie porwania i powtórnego przyjścia w jedno wydarzenie, które ma sens w opisujących je fragmentach.
John MacArthur przedstawia doskonałe podsumowanie tego punktu na korzyść pochwycenia przed uciskiem.
Pismo Święte sugeruje, że Drugie Przyjście odbywa się w dwóch etapach – po pierwsze Pochwycenie, kiedy przychodzi po Swoich świętych, a oni zostają porwani na spotkanie z Nim w powietrzu (1 Tes 4:14-17), a po drugie Jego powrót na ziemię , kiedy przychodzi ze swoimi świętymi (Judy 14), aby wykonać sąd na swoich wrogach. Siedemdziesiąty tydzień Daniela musi wypadać między tymi dwoma wydarzeniami. Jest to jedyny scenariusz, który godzi bliskość przyjścia Chrystusa po swoich świętych z jeszcze niespełnionymi znakami, które sygnalizują Jego ostateczny chwalebny powrót ze świętymi .
Uratowanie od Gniewu Bożego
Wiele osób zdecydowanie sprzeciwia się poglądowi, że kościół zostanie porwany do nieba, aby uniknąć czasu ucisku na ziemi. Uważają, że jest to forma chrześcijańskiego „eskapizmu”. Przecież argumentują oni, kim jesteśmy, by myśleć, że ze wszystkich pokoleń wierzących, którzy przeżyli, jesteśmy w jakiś sposób tak wyjątkowi, że zostaniemy uratowani z nadchodzącego czasu ucisku.
Wierzący w każdym pokoleniu napotykali na kłopoty. Niektórzy doświadczyli straszliwych prześladowań, a nawet męczeństwa. Sam Jezus powiedział swoim uczniom: „Na świecie macie ucisk” (Ew. Jana 16:33b). Dzieje Apostolskie 14:22b apostoł Paweł powiedział: „Przez wiele ucisków musimy wejść do królestwa Bożego”. Pozwólcie, że wyjaśnię bardzo jasno, że nie wierzę, iż chrześcijanie są w jakiś sposób wolni od kłopotów tego życia – nawet poważnych kłopotów. Potwierdziłoby to pobieżne czytanie Biblii. Prawdziwi wierzący chorują, mają problemy rodzinne, radzą sobie ze stresem emocjonalnym, spotykają się z prześladowaniami, tracą pracę i umierają. Żyjemy w upadłym, przeklętym grzechem świecie. Ale jest ogromna różnica między problemami i utrapieniami tego życia, z którymi wszyscy mamy do czynienia, a Bożym gniewem wylanym na bezbożną, grzeszną planetę w ostatnich latach tego wieku. Jest to różnica między uciskiem (małe „u”) a Uciskiem (duże „U”). Wszyscy doświadczamy ucisku. Ale Biblia mówi, że jesteśmy zwolnieni z Ucisku.
Gniew czy Pochwycenie?
Biblia obiecuje w kilku miejscach, że lud Boży jest wolny od nadchodzącego gniewu Bożego okresu ucisku (1 Tes 1:9-10; 5:9; Ap 3:10). Ale dlaczego jesteśmy zwolnieni z ucisku? Co takiego jest w ucisku, co wymaga naszej nieobecności od tego czasu? Naturą całego siedmioletniego okresu ucisku jest wylewanie sądu od samego Boga przeciwko zbuntowanemu światu. Sąd Boży zaczyna się od pierwszej pieczęci, która jest otwarta w Objawieniu 6:1 i trwa aż do Drugiego Przyjścia w Objawieniu 19:11-21.
Problem porwania „przed Gniewem” i „W środku ucisku”
Dwie z pozostałych pozycji pochwycenia bardzo różnie postrzegają naturę ucisku. Zwolennicy uniesienia przed gniewem zgadzają się, że wierzący w wieku Kościoła zostaną oszczędzeni od gniewu Bożego, ale ograniczą czas gniewu Bożego do końcowej części ucisku. Według nich całe zniszczenie w pierwszych trzech czwartych ucisku spowodowane jest gniewem człowieka i gniewem szatana. Gniew Boży lub Dzień Pański zaczyna się od siódmej pieczęci. Wydarzenia z szóstej pieczęci są znakiem Dnia Pańskiego. Zwolennicy uniesienia przed gniewem umieszczają to uniesienie pomiędzy szóstą a siódmą pieczęcią sądu.
Podobnie, zwolennicy pochwycenia w środku ucisku argumentują, że gniew Boży nie jest wylany aż do ostatniej połowy ucisku. Wierzą, że chrześcijanie zostaną porwani tuż przed rozpoczęciem gniewu Bożego. Większość wierzących w pochwycenie w środku ucisku umiejscawia porwanie w czsie siódmej trąby w Objawieniu 11:15-17.
Problem z tymi dwoma poglądami polega na tym, że wszystkie 19 sądów w Objawieniu 6-18 to gniew Boży . Sądy pieczęci, które otwierają się na samym początku ucisku, nie są dokonywane przez człowieka czy szatana, ale przez samego Baranka, Pana Jezusa Chrystusa (Ap 6,1). Są to sądy mesjańskie. Jezus otwiera pieczęcie, a anioł wzywa każdego z czterech jeźdźców, aby przejechali przez ziemię w sądzie. Stwierdzenie, że gniew Boży jest ograniczony do ostatniej połowy lub ostatniej czwartej części ucisku, ignoruje źródło siedmiu sądów pieczęci, które rozpoczynają siedmioletni ucisk. Co więcej, chociaż słowo „gniew” nie pojawia się w Objawieniu aż do 6:16-17, głód, miecz, zaraza i dzikie bestie w pierwszych czterech sądach pieczęci są często kojarzone z gniewem Bożym w innych miejscach Biblii (Jer. 14:12; 15:2; 24:10; 29:17; Ez 5:12, 17; 14:21).
Podczas ucisku terror i zniszczenie będą miały zasięg ogólnoświatowy, a nie tylko w kilku miejscach. W ucisku będą katastrofy o niewyobrażalnym horrorze i zasięgu globalnym. Jest 7 pieczęci, 7 sądów trąb i 7 sądów czasz. Te serie sądów będą kolejno wylewane podczas ucisku. Połowa ludności ziemi zginie w wylaniu dwóch z 19 sądów ucisku. Podczas czwartego sądu pieczęci zginie jedna czwarta świata (Obj. 6:8), a podczas piątego sądu trąb jedna trzecia zginie (Obj. 9:18). Całe środowisko planety zostanie zniszczone. Objawienie 16:19-21 graficznie przedstawia zniszczenia na całym świecie. „I miasta narodów padły. . . . I każda wyspa uciekła, a gór nie znaleziono. I ogromne gradowe kamienie, o wadze około stu funtów każdy, spadły z nieba na ludzi. . ”.
Zwolennicy pochwycenia po ucisku wierzą, że kościół pozostanie tutaj na ziemi, aby przejść przez cały ten straszny czas dewastacji. Wierzą, że w tym czasie Bóg ochroni swój lud. Ale biorąc pod uwagę globalny zasięg tych osądów, trudno sobie wyobrazić, jak można by oszczędzić wierzących. Świat zostanie pochłonięty przez tsunami sądu Bożego.
Te wersety z Apokalipsy podkreślają, że sam Bóg i Baranek są źródłem tego gniewu przeciwko światu od początku do końca. W każdym wersecie pisałem kursywą wzmiankę o gniewie Bożym.
Objawienie 6:16-17 „I rzekli do gór i do skał: „Padnijcie na nas i ukryjcie nas przed obliczem Tego, który zasiada na tronie, i przed gniewem Baranka; bo nadszedł wielki dzień ich gniewu; a kto jest w stanie się ostać?”
Objawienie 11:18 „I rozwścieczyły się narody i nadszedł Twój gniew, i nadszedł czas, aby umarli zostali osądzeni i czas, aby dać swoją nagrodę Twoim sługom, prorokom i świętym, i tym, którzy boją się Twojego imienia , mali i wielcy, i zniszczyć tych, którzy niszczą ziemię”.
Objawienie 14:10 „będzie też pił z wina gniewu Bożego, które jest zmieszane z pełną mocą w kielichu Jego gniewu; i będzie męczony ogniem i siarką w obecności świętych aniołów i w obecności Baranka”.
Objawienie 14:19 „A anioł zarzucił swój sierp na ziemię i zebrał grona winorośli ziemi i wrzucił je do wielkiej tłoczni gniewu Bożego”.
Objawienie 15:1 „I ujrzałem inny znak na niebie, wielki i cudowny, siedmiu aniołów, którzy mieli siedem plag, które są ostatnie, ponieważ na nich gniew Boży się skończył”.
Objawienie 15:7 „A jedno z czterech żywych stworzeń dało siedmiu aniołom siedem złotych czasz pełnych gniewu Boga, który żyje na wieki wieków”.
Objawienie 16:1 „I usłyszałem donośny głos ze świątyni, mówiący do siedmiu aniołów: „Idźcie i wylejcie siedem czasz gniewu Bożego na ziemię”.
Objawienie 16:19 „I wielkie miasto podzieliło się na trzy części, a miasta narodów upadły. A Babilon Wielki został zapamiętany przed Bogiem, aby dać jej kielich wina Jego zaciekłego gniewu”.
Objawienie 18:10 „stojąc z daleka ze strachu przed jej mękami, mówiąc: ‚Biada, biada, wielkie miasto, Babilon, silne miasto! Bo w ciągu jednej godziny nadszedł twój sąd’”.
Grzeszni ludzie będą wiedzieć, że światowe sądy nad ziemią, morzami, słońcem i niebem pochodzą z ręki samego Boga Wszechmogącego, a jednak nadal nie będą pokutować (Obj. 6:16-17; 16:9-11). Cóż za obraz mrocznej deprawacji ludzkiego serca! Gniew Boży będzie niepodobny do niczego, co świat kiedykolwiek widział. I jesteśmy zmuszeni zadać pytanie – dlaczego Bóg miałby w tym czasie zostawić Swoją Oblubienicę na ziemi? To nie ma sensu.
Jak pyta JF Strombeck: „Ktoś jest zmuszony zapytać, jak Baranek Boży mógłby umrzeć i zmartwychwstać, aby uratować Kościół od gniewu, a następnie pozwolić mu przejść przez gniew, który On wyleje na tych, którzy Go odrzucają? Taka niespójność może być możliwa w myśleniu ludzi, ale nie w czynach Syna Bożego”.