Chrześcijanin i apostazja
GraceNotes – no. 55 autorstwa dr Charliego Binga
Użyte tutaj określenie apostazja odnosi się do odejścia lub zaprzeczenia wierze chrześcijańskiej przez kogoś, kto kiedyś ją wyznawał. Istnieje kilka poglądów na temat tego, co dzieje się z kimś, kto porzuca wiarę. Niektórzy twierdzą, że prawdziwy chrześcijanin nigdy nie dokona apostazji. Niektórzy twierdzą, że prawdziwy chrześcijanin może porzucić wiarę, ale traci zbawienie. Inni twierdzą, że prawdziwy chrześcijanin może odejść od wiary, być może nigdy do niej nie powrócić, ale nigdy nie utraci zbawienia, lecz poniesie inne konsekwencje.
Apostazja jest wyraźnie widoczna w Biblii.
Łatwo jest wykazać, że odstępstwo jest nauczane lub widoczne w Biblii. Rozważmy następujące fragmenty:
Piotr zaparł się Pana. Łukasza 22:34, 54-62
Wybrany przez Boga naród, Izrael, przestał wierzyć. Rzym. 3:1-3; 10:16-21.
Apostoł Paweł przewidział apostazję w późniejszych czasach. 1 Tym. 4:1-3
Ostrzeżenie z Pierwszego Listu do Tymoteusza 4:16 sugeruje, że chrześcijanin może odstąpić od wiary.
W kościele były wdowy, które „odwróciły się, by podążać za szatanem”. 1 Tym. 5:14-15
Apostoł Paweł opisuje fałszywych nauczycieli, którzy odeszli od wiary. 1 Tym. 6:20-21
Ci, którzy opuścili apostoła Pawła i sprzeciwili mu się (2 Tym. 1:15; 4:9-10, 14-16), mają być delikatnie pouczeni, aby mogli uciec z sideł szatana. 2 Tym. 2:24-26.
Hymeneusz i Filetos oddalili się od prawdy. 2 Tym. 2:17-18
-Ci, którzy są w błędzie, mogą obalić wiarę innych. 2 Tym. 2:18
Księga Hebrajczyków odnosi się do tych, którym groziło odejście od wiary. Hebr. 2:1-3; 3:12; 6:4-6; 10:26-39; 12:25.
Prawdziwi chrześcijanie mogą porzucić wiarę.
Z powyższych fragmentów jasno wynika, że ci, którzy odstępują, są prawdziwymi chrześcijanami, w przeciwnym razie opisy, ostrzeżenia i napomnienia są puste i bez znaczenia. Sam pomysł, że ktoś odchodzi od czegoś, sugeruje, że kiedyś się tego trzymał. Człowiek nie może opuścić czegoś lub jakiegoś miejsca, którego nigdy nie doświadczył.
Prawdziwi chrześcijanie nie mogą utracić zbawienia.
Żaden z powyższych przykładów nie wymienia piekła ani utraty zbawienia jako skutku odejścia od wiary. Taki wniosek może być jedynie teologicznie uzasadniony. Kary grożące tym, którzy odstąpią od wiary w Liście do Hebrajczyków są surowe, ale nie odnoszą się do piekła (zob. GraceNotes nr 34, „Hebrajczycy w ogniu”). Istnieje zbyt wiele fragmentów biblijnych, które nauczają, że zbawienia nigdy nie można utracić (zob. GraceNotes nr 24, „Eternally Secure”).
Podczas gdy niektórzy uważają, że każdy ciągły lub poważny grzech powoduje, że chrześcijanin traci zbawienie, inni twierdzą, że zbawienie jest tracone tylko wtedy, gdy dana osoba przestaje wierzyć w ewangelię i wiarę chrześcijańską. Twierdzą oni, że czas teraźniejszy czasownika „wierzyć” we fragmentach o zbawieniu, takich jak Jana 3:16 i Jana 20:31, sugeruje, że życie wieczne jest uwarunkowane ciągłą wiarą. Nie jest to jednak właściwe rozumienie czasu teraźniejszego. Czas teraźniejszy może być użyty w odniesieniu do aktu w liczbie pojedynczej (np. Jana 6:33, 50; Dzieje Apostolskie 9:34). Poza tym, wiara jako warunek życia wiecznego jest czasami określana w czasie aorystu, który implikuje zakończone działanie (Dz 2:44; 4:32; 8:13; 16:31). Czas teraźniejszy w Jana 20:31 może również podkreślać ciągłe doświadczanie wiecznego życia Bożego, które Jezus nazywał życiem obfitym (Jana 10:10) lub poznaniem Boga (Jana 17:3). Początkowa wiara w ewangelię przynosi wieczne zbawienie. Ciągła wiara nie jest warunkiem zbawienia, ale warunkiem cieszenia się Bożym życiem w nas (Rz 1:17; Ga 2:20).
Prawdziwi chrześcijanie mogą porzucić wiarę i ponieść poważne konsekwencje.
Pogląd ten jest dobrze poparty w Biblii. Wiele fragmentów mówi o Bożej dyscyplinie wobec wierzącego, który odchodzi od wiary (np. ostrzeżenia w Liście do Hebrajczyków). Jednym z najbardziej pomocnych fragmentów jest 2 Tymoteusza 2:11-13.
Jest to wierne powiedzenie:
11 Jeżeli bowiem z Nim umarliśmy,
z Nim też żyć będziemy.
12 Jeśli wytrwamy,
z Nim też królować będziemy.
Jeśli się Go zaprzemy,
On także zaprze się nas.
13 Jeśli jesteśmy niewierni,
On pozostaje wierny; On nie może zaprzeć się samego siebie.
Werset 11 mówi oczywiście o naszym zjednoczeniu z Chrystusem, które jest konsekwencją naszego zbawienia (Rz 6:3-5; Ga 2:20). Ci, którzy zostali zbawieni, będą żyć wiecznie z Chrystusem. To w wystarczający sposób potwierdza niemożność utraty zbawienia. Werset 12 mówi jednak o innym warunku i innej konsekwencji. Warunkiem jest wytrwałość, która jest często zalecana chrześcijanom (np. 2 Tm 2:3; Hbr 10:23, 36; 12:1; Jk 1:2-4, 12) i odnosi się do wytrwałości w próbach i cierpieniach. Konsekwencja królowania nie odnosi się do zbawienia, ale do nagrody za wierność – królowania z Chrystusem w Jego królestwie. Nagroda ta jest wyraźnie nauczana w wielu innych fragmentach (Łuk. 19:1119; Obj. 2:26-27; 3:21; Obj. 22:3-5). Jeśli zapieramy się Chrystusa, nie trwając wiernie w próbach, wówczas On odmawia nam swojej aprobaty i nagrody (por. Mat. 10:33; Łuk. 19:20-27). Werset 13 mówi o zupełnie innej okoliczności. Jeśli jesteśmy „niewierni” (apisteuo, bez wiary, niewierzący; por. Rz 3:3), Bóg pozostaje „wierny” (pistos). W czym Bóg jest wierny? Jest wierny swojej obietnicy, że będziemy żyć z Nim na zawsze, jak stwierdzono w wersecie 11 (por. Ew. Jana 3:16; 5:24; 11:24-26). Nie odnosi się to do wersetu 12, ponieważ ma on być pocieszeniem. Odwołanie się do pozytywnego atrybutu Bożej wierności w celu potwierdzenia negatywnej dyscypliny Bożej byłoby niestosowne.
Drugi List do Tymoteusza 2:11-13 jest poważnym potwierdzeniem naszego wiecznego zbawienia, którego nie można utracić (w przeciwieństwie do nagrody panowania z Chrystusem). Nawet gdybyśmy przestali wierzyć lub stali się niewierni, Bóg zawsze będzie wierny swojej obietnicy wiecznego zbawienia. Dobrym tego przykładem jest Izrael, który obecnie odrzuca Chrystusa i znajduje się pod Bożym karceniem, ale pewnego dnia zostanie przywrócony, ponieważ Bóg jest wierny obietnicom złożonym patriarchom Izraela (Rz 3:3-4; 11:25-32), a Jego dary są nieodwołalne (Rz 11:29).
Podsumowanie
Jako chrześcijanie możemy odstąpić od wiary, zaprzeć się wiary lub przestać wierzyć w Chrystusa jako naszego Zbawiciela. Ponieważ jednak bezpieczeństwo naszego zbawienia zależy od wierności Boga, a nie naszej własnej, nigdy nie możemy utracić życia wiecznego. Chrześcijanin może opuścić wiarę, ale Bóg nigdy nie opuszcza chrześcijanina. Odstępstwo od wiary nie powoduje utraty zbawienia, choć powoduje utratę przyszłych nagród.
Dr Charlie Bing