Fragmenty ostrzegające Listu do Hebrajczyków i wieczne bezpieczeństwo
Czy fragmenty ostrzegające obalają wieczne bezpieczeństwo? (cz.2)
Marcin Mucha
3. Trzecie ostrzeżenie – 5:11-6:12
Wielu, którzy wolą rozumieć ostrzeżenia w Liście do Hebrajczyków jako skierowane do niewierzących lub jako ostrzeżenie przed utratą zbawienia, lubi używać Hebrajczyków 6 jako obrony swojej pozycji, ale ostrzeżenie w rzeczywistości zaczyna się w rozdziale piątym, a argumentacja jest kontynuowana w rozdziale 6, jest to jasne przez spójnik którego autor używa na początku rozdziału 6, διό, w związku z czym odsyła czytelnika do wcześniejszych wersetów, aby zobaczyć, jak do tego momentu rozwinęła się cała argumentacja.
Rozdział 5: 11-14 adresowany jest wyraźnie do wierzących, którzy mieli problem ze wzrostem i nie dojrzeli duchowo po długim czasie od nawrócenia. Autor podaje dwie główne cechy Hebrajczyków: Po pierwsze, trudno jest ich nauczyć zaawansowanych prawd doktrynalnych; po drugie, byli wierzącymi przez długi czas i powinni być już nauczycielami, ale nadal potrzebują duchowego mleka i byli dziećmi w okresie wzrostu. Musieli ćwiczyć się w Słowie Bożym, aby wzrastać duchowo i móc otrzymywać pokarm stały. Dlatego rozdziały 5 i 6 nie poruszają problemu zbawienia wierzących Hebrajczyków, ale problem wzrostu.
Na początku rozdziału 6 autor wzywa wierzących do ostatecznego porzucenia elementarnych nauk i dążenia do dojrzałości – τελειότης – doskonałości, dojrzałości, pełnego wzrostu.
Na końcu wersetu 3 autor mówi: „I to właśnie zamierzamy zrobić, jeśli Bóg pozwoli”. A w wersecie 4 zaczyna się od koniunkcji γάρ, co oznacza „ponieważ”, wyraża przyczynę i wyjaśnienie czegoś. Dlatego Bóg musi pozwolić im osiągnąć dojrzałość, ponieważ jest to niemożliwe dla tych, którzy kiedyś zostali zbawieni i zaniedbali swoje chrześcijańskie życie. Jeśli wierzący jest uparty w swoim nieposłuszeństwie i nie chce wyznać grzechu i pokutować, Bóg może pozostawić go w tym stanie jako dyscyplinę, tak jak zrobił to z Izraelem, byli uparci i odmawiali wejścia, więc Bóg w końcu nie pozwolił im wejść do Kanaanu. Innymi słowy autor mówi, że jeśli niektórzy z hebrajskich wierzących, do których się zwraca, już odpadną i osiągną punkt, z którego nie ma powrotu jak Izrael na pustyni, nie może im pomóc.
Dalej w wersetach 4-5 wyraźnie mówi, że mówi o wierzących, których opisuje jako:
Ci, którzy zostali oświeceni – φωτισθέντας – Aoryst Participle Passive – Aoryst to forma czasu przeszłego, mówiąca o przeszłych działaniach, które już zostały wykonane, więc zostali oświeceni. Tutaj jest to skuteczne powołanie, w którym Bóg powołuje wybranego do zbawienia, umożliwiając mu przyjście do Chrystusa (J 6:44), oświecając jego ślepe oczy i zaciemniony umysł (2Kor. 4:3-6), aby człowiek zrozumiał Ewangelię i uwierzył w Chrystus.
Kto zasmakował niebiańskiego daru – środkowy (Middle) imiesłów aorystu – to również oznacza, że działanie już zostało dokonane. Wielu twierdzi, że słowo „skosztować” oznacza, że tak naprawdę nie otrzymali tego daru, a jedynie byli tego bliscy, użycie tego słowa w Nowym Testamencie unieważnia tę interpretację. Słowo skosztować γεύομαι oznacza smakować, doświadczyć, jest używane 15 razy w greckim Nowym Testamencie i oznacza tam: coś wziąć i zjeść, albo doświadczyć czegoś nie tylko być blisko tego. Na przykład: Mat. 16:28 uczniowie nie zakosztują śmierci, dopóki nie zobaczą Mesjasza w chwale nadchodzącego Królestwa na górze przemienienia. Tutaj zakosztować oznacza umrzeć, doświadczyć śmierci, a nie tylko być blisko śmierci. Mat. 27:34 Jezus skosztował wina, wypił bardzo mało, więc nie miało to na niego wpływu, ale mimo to wypił trochę. Dzieje Apostolskie 20:11 Paweł usiadł i jadł chleb, a nie wąchał. Więc to zdanie oznacza naprawdę coś przeżyć, w tym przypadku był to niebiański dar, najprawdopodobniej oznacza nowe narodziny, tak jak również Jakub nazywa to Jakub 1:16-17.
Kto stał się uczestnikiem Ducha Świętego – imiesłów Aoryst bierny – to zdanie oznacza, że stają się uczestnikami Ducha Świętego, użyte jest tu słowo μέτοχος, to znaczy dzielić się w czymś, być aktywnym uczestnikiem. To samo słowo jest użyte w Hebr. 3:1, aby powiedzieć, że wierzący stają się uczestnikami Chrystusa; a Hebr. 12:8 dzieci Boże są uczestnikami boskiej dyscypliny. Znowu nie oznacza to bycia blisko czegoś, ale doświadczania tego. Tak więc Hebrajczycy otrzymali Ducha Świętego w momencie zbawienia i zostali zapieczętowani Duchem, dlatego byli prawdziwymi wierzącymi.
Dobrego Słowa – otrzymali naukę Słowa
I mocy nadchodzącego wieku – tu zapewne autor odnosi się do cudów i znaków, które były częścią posługi apostolskiej i zapowiadały nadchodzące Królestwo.
Dlatego tutaj autor mówi o prawdziwych wierzących, a późniejsze wypowiedzi należy rozumieć jako skierowane do chrześcijan”.
Jeśli odpadną , to w tym momencie powstaje pytanie od czego upadli ? Od zbawienia? Albo czegoś innego. Kontekst pokazuje, że odpadli od duchowego wzrostu i ufania Bogu w swoim życiu Hebr. 3:12; Żyd. 4:11-14. Jak ? Odwrócili się od kościoła nowotestamentowego do judaizmu i w ten sposób ponownie ukrzyżowali Syna Bożego i narazili go na publiczną hańbę. To dlatego, że ich świadectwo spowodowało, że wielu Żydów, a także pogan, znieważyło Jezusa i doszło do wniosku, że Ewangelia nie jest naprawdę prawdziwa, ponieważ ci, którzy twierdzą, że wierzą w Jezusa, odwracają się od Niego, ponieważ nie jest Mesjaszem. Wersety 7-8 Autor podaje ilustrację dwóch rodzajów ziemi. Obie otrzymały deszcz, ale jedna daje owoce, a druga wydaje ciernie i osty i jest bezwartościowa. Ta ilustracja pokazuje dwa rodzaje wierzących, obaj otrzymują naukę Słowa, ale jeden ufa Bogu i stosuje Słowo w swoim codziennym życiu, a drugi nie, jeden przynosi owoce, a drugi nie. Jezus podał bardzo podobny przykład w Jana 15 o bezowocnych gałęziach, które zostaną spalone. Jest to prosta ilustracja, która pokazuje jeden punkt, najwięcej zamieszania pojawia się, gdy ludzie próbują wyjaśnić każdy szczegół, nie jest to celem takiej ilustracji. W wersetach 9-11 autor zachęca Hebrajczyków, że jest przekonany, że większość z nich nie upadła do tego punktu bez powrotu i ostatecznej dyscypliny. Dlaczego ponieważ wciąż pokazują w swoim życiu, że nie są w całkowitym duchowym letargu, nadal służą innym wierzącym, i autor mówi, róbcie to dalej, nie rozleniwiajcie się, jeśli wytrwacie w życiu chrześcijańskim i będziecie wzrastać i dojrzewać, jeśli pójdziecie za Jezusem w Jego wierności Bogu, odziedziczysz obietnicę. Co to jest obietnica? Jest to dobra nowina, którą głoszono chrześcijanom w rozdziale 4:2, obietnica dziedzictwa i nagród w Królestwie, oni odziedziczą to, co było obiecane . W wersecie 9 autor powiedział, że jest przekonany o lepszych rzeczach dotyczących zbawienia dla nich, wciąż mówi o przyszłym zbawieniu, uwielbieniu.
4. Czwarte ostrzeżenie – 10:19-39
W wersetach 19-25 autor mówi o pewności i ufności wierzących w przyjściu do Boga, z powodu tego kim jest Jezus, czyli naszym wielkim Arcykapłanem i tego co uczynił. Z wersetu 20 autor przedstawia wierzących jako kapłanów w świątyni, którzy zbliżają się do Boga w świętym miejscu. Teraz chrześcijanie mają nową i żywą drogę otwartą przez ofiarę Jezusa. Werset 22 zachęca do przyjścia do Boga w czystości, używając obrazów ze służby świątynnej: pokropienie w celu oczyszczenia sumienia z grzechu, jak pokropienie krwią w celu oczyszczenia. Ciała obmyte czystą wodą, jak kapłani obmywali ceremonialnie swoje ciała w świątyni. Oba obrazy symbolizują oczyszczenie i czystość niezbędną do zbliżenia się do Boga. Jeśli wierzący jest czysty w swoim chodzeniu z Panem, tj. wyznaje swoje grzechy, może mieć pewność społeczności z Bogiem, ponieważ ma szczere serce. Autor zachęca wierzących, aby dbali o swoją relację z Bogiem i zaczęli korzystać ze wszystkich dobrodziejstw Nowego Przymierza i kapłaństwa Jezusa.
W wersetach 24-25 autor wzywa chrześcijan, aby zachęcali się nawzajem do wytrwania w życiu chrześcijańskim i wierności Jezusowi i doktrynie apostolskiej.
Od wersetu 26 autor zaczyna ostrzegać. Ostrzega przed niebezpieczeństwem rozmyślnego grzechu po poznaniu prawdy. Pytanie, co on rozumie przez to umyślne grzeszenie? Cały list aż do tego momentu szczególnie ostrzega przed odwróceniem się w niewierze od nauczania Jezusa Najwyższego Kapłana i Pośrednika Nowego Przymierza i Nowego Testamentu do starego systemu Prawa Mojżeszowego. Tak więc tym świadomym sposobem grzeszenia w życiu chrześcijańskim jest niewiara i w rezultacie odwrócenie się od nauczania apostolskiego do Prawa, po zrozumieniu Ewangelii Łaski.
Wersety 27-29 ostrzegają przed surowym sądem spadającym na tych, którzy popełniają ten grzech, będzie to sąd ognia, który pochłonie wrogów. Dodaje też, że dla tych ludzi nie ma ofiary za grzech. Za złamanie Prawa Mojżeszowego człowiek musi umrzeć bez litości, znacznie surowsza kara (okropna śmierć fizyczna) będzie dla tych, którzy lekceważą Jezusa, Jego ofiarę i Ducha łaski (Ducha Świętego). O jaki osąd chodzi tutaj? Przed udzieleniem odpowiedzi na to pytanie bardzo ważne jest przyjrzenie się wersecie 30 i cytatowi z Księgi Powtórzonego Prawa 32:35-36, gdzie w oryginalnym kontekście Pan mówi o osądzaniu i dyscyplinowaniu ludu przymierza czyli Izraela, a autor Listu do Hebrajczyków stosuje to do wierzących w wieku kościoła. To ostrzeżenie W Hebrajczyków dotyczy więc dyscyplinowania przez Pana SWOJEGO LUDU – Kościoła. Jest więc jasne, że autor nie ostrzega przed ogniem piekielnym, ponieważ nie ma potępienia dla tych w Chrystusie (Rz 8:1).
Najpierw spójrzmy na to zdanie: „nie pozostaje żadna ofiara za grzech” w przypadku umyślnego grzechu odwrócenia się od doktryny Nowego Testamentu. Nie może to oznaczać, że ofiara Jezusa nie jest wystarczająca dla tego grzechu, ponieważ od rozdziału siódmego aż do rozdziału dziesiątego autor twierdzi, że ofiara Jezusa jest wystarczająca na zawsze za każdy grzech, tuż przed udzieleniem tego ostrzeżenia w 10:14 i 18, zapewnia : Albowiem przez jedną ofiarę na wieki udoskonalił tych, którzy zostali uświęceni. (…) Teraz, gdzie jest przebaczenie tych, nie ma już żadnej ofiary za grzech. Oznacza to, że od chwili ofiary Jezusa na krzyżu cały system ofiarny nie jest skuteczny, żadna ofiara ze zwierząt nie ma żadnego efektu. Bóg to ignoruje. Dlatego to, co autor mówi w 10:26, potwierdza fakt, że jeśli Hebrajczycy zwrócą się ku judaizmowi, niczego nie znajdą. W Starym Przymierzu nie ma czego szukać.
Teraz o jakim sądzie mówi w 27-29. Autor mówi o sądzie ogniem, ale to nie jest ogień sądu Bema, bo pochłonie wrogów Boga, Bema jest dla kościoła a nie wrogów. Najprawdopodobniej autor mówi o sądzie fizycznym w 70 r. n. e, który został przepowiedziany przez Jezusa jako sąd Boży nad zbuntowanym Izraelem, który odrzucił Go jako Mesjasza (Łk 19:42-44; 21:20-22), tutaj nazywani są wrogami Boga . Sąd ten był dosłownie ogniem, ponieważ Rzymianie spalili całe miasto i świątynię. Tak więc autor ostrzega Hebrajczyków, że jeśli powrócą do judaizmu, umrą fizycznie w tym samym sądzie, co żydowscy wrogowie Boga.
Druga część ostrzeżenia znajduje się w wersetach 35-39, gdzie autor zachęca Hebrajczyków do wytrwania, aby otrzymać obiecane dziedzictwo i nagrody w nadchodzącym Królestwie. Autor cytuje Księgę Habakuka 2:4, gdzie Bóg ostrzega Żydów, aby nie upadli z powodu niewiary, ale zaufali mu w czasie przyszłego sądu, który nadejdzie przez Babilończyków . Konkluzja autora jest następująca, on i jego czytelnicy nie należą do tych, którzy „cofają się i są zniszczeni”, co oznacza, że cofają się w braku zaufania Bogu do judaizmu i zostają zniszczeni w nadchodzącym sądzie, który spadnie na Jerozolimę w 70 r.n.e, ale „ tych, którzy wierzą i są zbawieni”, co oznacza, że ufają Bogu, wytrwają w wyścigu życia chrześcijańskiego i są zbawieni od nadchodzącego sądu, ich życie fizyczne jest uratowane.
Wniosek
Kiedy zrozumiemy kontekst Księgi Hebrajczyków, żaden z fragmentów ostrzegawczych nie naucza przeciwko wiecznemu bezpieczeństwu. Bezpieczeństwo może być kwestionowane na podstawie Listu do Hebrajczyków tylko wtedy, gdy czytelnik założy, że każdy wierzący w jakiś automatyczny sposób osiągnie dojrzałość i otrzyma pełną nagrodę. Pismo Święte naucza, że tak nie jest, wzrost zależy od odpowiedzialności wierzących za chodzenie w Duchu, poddanie się Słowu Bożemu i stosowanie doktryny na co dzień w różnych dziedzinach życia. Jeśli wierzący porzuca swoją odpowiedzialność, nie będzie wzrastać, a Duch Święty nie sprawi, że będzie wzrastał bez poddania się Bogu. Duch Święty jest zawsze w wierzącym, aby go wzmocnić i pomóc mu, przypomnieć mu Słowo Boże, ale Duch nigdy nie zdejmie z chrześcijanina odpowiedzialności i nie zrobi tego za niego. Inną możliwością zakwestionowania wiecznego bezpieczeństwa z fragmentów ostrzegawczych jest założenie, że wierzący może stracić zbawienie, ale jest to problematyczne, ponieważ wymaga reinterpretacji jasnych fragmentów, które uczą, że prawdziwy wierzący nie może być potępiony jak Rzym. 8:1; Jana 6:39; Jana 10:27-29; Phil. 1:6 itd. Jasnych fragmentów nigdy nie można zignorować ani zmienić ich oczywistego znaczenia, aby wesprzeć czyjąś teorię dotyczącą trudnych wersetów. Lepiej po prostu przyznać, że w tym momencie jakiś fragment jest trudny do zrozumienia, niż przekręcać inne Pisma.