Robert Thieme Jr. „Spirituality by Grace” (Duchowość przez Łaskę)
POZYTYWNY ASPEKT DUCHOWOŚCI
Wyznawanie grzechów. Osobiste grzechy wierzącego pochodzą z obszaru słabości starej grzesznej natury. Osobisty grzech jest podstawą do wyjścia ze społeczności, ponieważ wierzący jest odpowiedzialny za swoje własne czyny (grzechy). Tak więc pierwszą podstawową koncepcją w życiu chrześcijańskim jest wiedza o tym, jak powrócić do tymczasowej społeczności z Bogiem, gdy zgrzeszymy. Musimy zrozumieć, jak zostać przywróconym do miejsca mocy, jak włożyć wtyczkę z powrotem do gniazdka. Jeśli tego nie rozumiemy, możemy błąkać się w takiej ignorancji, że staniemy się duchowymi głupcami, całkowicie bezużytecznymi dla Pana. Dlatego musimy zrozumieć wyznawanie, czyli 1 Jana 1:9. Jest to jedyny sposób na powrót do społeczności z Panem. Nie ma innej drogi.
Jeśli wyznajemy nasze grzechy, On jest wierny i sprawiedliwy, aby przebaczyć nam nasze grzechy i oczyścić nas od wszelkiej nieprawości.
Lubię nazywać ten werset ” ponownym odbiciem”, ponieważ jest to sposób na „podniesienie piłki” i ponowne poruszanie się w życiu chrześcijańskim. W stanie cielesności Duch Święty nie kontroluje naszego życia. Nie może On działać przez nas, a wszelka produkcja jest tylko ludzkim dobrem. Wyznawanie usuwa grzech z drogi i dopóki nie zgrzeszymy ponownie, jesteśmy napełnieni Duchem i wytwarzamy boskie dobro. Wyznanie dotyczy tylko tego. Ludzkie dobro nie zostało osądzone na krzyżu; w rzeczywistości zostało odrzucone. Oznacza to, że sąd nad ludzkim dobrem jest wstrzymany do innego czasu: dla niewierzącego – na sądzie ostatecznym (Obj. 20:11-13); dla wierzącego – na Sądzie Ostatecznym Chrystusa (2 Kor. 5:10,11). Wyznanie dotyczy tylko tego, co zostało osądzone na krzyżu – a jest to grzech!
Jednakże, gdy jesteś pod kontrolą grzesznej natury, ludzka dobra wola jest wytwarzana. Nie grzeszy się w każdej sekundzie, gdy jest się pod kontrolą grzesznej natury. Doskonałą ilustracją jest niewierzący: jest on zawsze pod kontrolą grzesznej natury, a mimo to może przez długi czas nie grzeszyć. Ludzkie dobro nie jest grzechem, dlatego nie podlega wyznaniu. Chociaż ludzkie dobro jest przejawem starej grzesznej natury, samo w sobie nie wyklucza nas ze społeczności.
Pierwszy List Jana 1:9 jest skierowany wyłącznie do wierzących, a jego warunkiem jest WYZNANIE! Cudowną rzeczą w wyznaniu grzechu jest to, że nie są z nim związane żadne uczynki. Tutaj pojawia się subtelne niebezpieczeństwo. Nawet jeśli wyznałeś swój grzech, nadal możesz czuć się źle; możesz mieć wyrzuty sumienia. Zaczynasz myśleć, że być może twój grzech nie został ci wybaczony. Oto klucz: musisz wierzyć w to, co mówi Słowo Boże! Nie chodzi o to, jak się czujesz. Bez względu na to, jak wielki jest kompleks winy lub reakcja poczucia winy, bez względu na to, jaka presja ciąży na tobie z powodu zła, które popełniłeś, musisz wierzyć w to, co mówi Słowo. To jest niesamowity czynnik. Oto obietnica dla chrześcijanina, której działanie zależy tylko od uwierzenia w nią, niezależnie od tego, jak się czujemy! Mówiąc po ludzku, chcemy coś zrobić, aby to naprawić, aby wyprostować sprawy na swój własny sposób. Czujemy, że powinniśmy szczerze żałować, a wtedy poczujemy się oczyszczeni. Ale 1 List Jana 1:9 nie mówi: „Jeśli będziemy się smucić”; mówi: „Jeśli się przyznamy. Nazwij to! Ale nazwij to Bogu! Wyznaj to Jemu.
Patrząc teraz ponownie na List do Efezjan 5:14: „Zbudź się, który śpisz i powstań z martwych”, „Powstanie z martwych” oznacza POWRÓT! Jak już powiedzieliśmy, „śmierć” jest tutaj śmiercią doczesną – wyjściem z doczesnej społeczności przez grzech. Jedynym sposobem, aby powrócić do społeczności, jest wyznanie – przez wyznanie grzechu; przez stanięcie na Słowie Bożym, że kiedy wyznajesz Mu swoje grzechy, On jest wierny i sprawiedliwy, aby ci przebaczyć i oczyścić cię od wszelkiej nieprawości. „Powstań z martwych!” Kiedy wyznajesz swoje grzechy, natychmiast zostajesz oczyszczony i przywrócony do społeczności z Panem. Jeśli chcesz być napełniony Duchem Świętym, musisz powrócić do społeczności z Bogiem, gdy zgrzeszyłeś!
Należy podkreślić, że wyznanie grzechów nie zostało dane po to, by powstrzymać cię od grzeszenia. To przychodzi, gdy wzrastasz duchowo poprzez codzienne przyjmowanie doktryny i jej stosowanie lub przez dyscyplinę, jeśli to konieczne. Wyznawanie grzechów zostało dane po to, byś mógł odzyskać właściwą relację z Bogiem, gdy zgrzeszysz. Jest to oparte wyłącznie na łasce, a nie na uczynkach!
Przyjrzyjmy się pokrótce kontekstowi 1 Listu Jana 1:9, abyśmy dokładnie zrozumieli kluczowe znaczenie wyznawania grzechów.